Ένας κοινός χώρος, δύο χαρακτήρες με κοινά αντίθετα σημεία. Ένας εσωτερικός χώρος, και άλλος εξωτερικός, οι οποίοι κινούνται στα όρια της σκέψης και του προβληματισμού, της επιστημονικής προσέγγισης και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Δύο πορείες ζωής, εκ διαμέτρου αντίθετες με κοινά όμως στοιχεία που στοιχειώνουν τις δύο γυναίκες. Το ιατρείο είναι ο χώρος που θα δώσει τη δυνατότητα στη Silvia Schmidt και στην Lita Font να ανέβουν στη τραμπάλα της ζωής. Πότε πάνω πότε κάτω, πότε θεραπεύτριες πότε απολογούμενες για μια ζωή που πέρασε και άφησε εμπειρίες, καλές και κακές… αυτά τα παιδικά χρόνια, που στοιχειώνουν τις ζωές και των δύο. Ο σκηνικός χρόνος διαμορφώνεται σύμφωνα με τις εντάσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους, άλλοτε μικραίνει, άλλοτε μεγαλώνει, ίσως και να παγώνει, αλλά ξεπηδάνε και στιγμές υπερβολικής θέρμης. Η κίνηση τους διαγράφεται στον χώρο, στη γειτνίαση μεταξύ τους… τα χέρια τους αποτελούν τα εργαλεία έκφρασής τους. Η μουσική περνά μέσα από την ατμόσφαιρα που δημιουργείται και προσπαθεί να αναμοχλεύσει τις μνήμες του κοινού, δημιουργώντας έτσι έναν δεύτερο σκηνικό χώρο, όπου πρωταγωνιστής είναι το κοινό με τις εμπειρίες του. Δομικά το έργο ταλαντεύεται ανάμεσα σε μονολόγους και διαλόγους. Σκηνικά η παράσταση εκφράζεται ανάμεσα στον παρόντα χρόνο και τις προβαλλόμενες εικόνες, πότε στατικές, άλλοτε σε κίνηση. Οι εικόνες χορεύουν αισθησιακά ανάμεσα στο μονοχρωματικό και την ποικιλία χρωμάτων. Ο φωτισμός αν και λευκός δημιουργεί καταστάσεις και ατμόσφαιρες έντονης υποκριτικής έκφρασης, με την θερμότητα και την ένταση να διαχέεται σ’ όλη την παράσταση. Τα σώματα διαγράφονται ανάγλυφα στον χωροχρόνο και ο λόγος πλάθει τη σχέση μεταξύ τους.